Dag 22- 25 Pondicherry

Na 3 heerlijke dagen moest ik woensdagochtend helaas ook weer afscheid nemen van deze mooie plek in Athoor. Zolang mogelijk genietend, nog enkele mooie foto's gemaakt van een Kingfisher bird en van de eekhoorntjes reed om half elf mijn taxi voor. Dorinda en Peter zwaaiden me uit, een beetje bezorgd of ik wel een plekje in de trein zou hebben. Ik had die dag ervoor met Tilly in een reisbureautje in Dindigul navraag gedaan over mijn reservelijstticket maar heel veel wijzer werden we daar niet. Behalve dat ik mijn ticket morgenochtend zou kunnen confirmeren via het reisbureau of op het treinstation. Toch had ik er een goed gevoel over en als het niet zou lukken dan vond ik wel een andere oplossing (taxi, bus, hotel).

De taxirit duurde duurde drie kwartier en om kwart over elf kwam ik aan op het station. Mijn trein zou om 12.20 uur vertrekken dus ik was ruim op tijd. Bij de ticketcounter liet ik mijn ticket zien en de man vroeg wat ik wilde. Ik zei dat ik mijn waitinglistticket graag bevestigd zou zien. Nadat de man slechts enkele woorden had gewisseld met zijn collega naast hem schreef hij iets op mijn ticket en gaf het aan me terug. 1A/30. Ik vroeg wat het betekende en hij zij dat dit mijn zitplaats was. De trein zou vertrekken op platform 1 en ik liep , opgelucht en blij die richting op. Tilly had gezegd dat hij nog even naar het station zou komen om persoonlijk afscheid te nemen. De eerste dag in het resort had ik een kort gesprekje met hem en vertelde hij me dat hij het niet meer naar z'n zin had bij zijn werkgever en een nieuwe baan in Engeland had gevonden. Hij zou over 3 maanden weg vertrekken en een maand van te voren opzeggen bij Dorinda. Van Dorinda en Peter had ik begrepen dat het best lastig was om goed personeel te vinden en dat ze erg blij waren met de ervaren Tilly. Ik was een beetje verbaasd dat Tilly mij zijn plannen keek dat Tilly inderdaad aankwam lopen op perron 1. We hadden nog even gepraat en hij stond er op om de door mij uitgekozen koekjes, cakejes en water bij het stalletje voor me te betalen. Er werd omgeroepen dat de trein vertraging had en Tilly besloot toen toch maar te gaan, hij was tenslotte onder zijn werktijd hier gekomen. De trein kwam om tien voor een en ik vond mijn wagon en plek dit keer gemakkelijk. De rit naar Villuparam (vandaar nog een klein uurtje met de taxi naar Pondicherry) zou ongeveer 5 uur duren maar de reistijd lijkt hier zo veel sneller gaan. Tegenover me zat een Schotse man die er het eerstvolgende station uitging. Daarna kwam er een corpulente Indiër tegenover me zitten die ook bij de meeste verkopers iets te eten kocht. Hij was erg aardig en gaf me nog wat tips voor Delhi. Aan de ander kant zat een Schotse dame, Virginia, die al 4 maanden door India aan het reizen was. Zij ging ook naar Pondicherry en stelde voor om samen met de bus of met de taxi naar onze eindbestemming te rijden. De bus zag ik niet zitten maar een taxi delen was natuurlijk een prima idee. Ik werkte mijn reisverhalen nog wat bij en borg mijn laptop een half uur voor de geschatte aankomst weer op. Op dat moment begon de trein zijn vaart te minderen en bleek dat het volgende station al Villuparam zou zijn. De trein had zijn opgelopen vertraging weer goed gemaakt en zo arriveerden we dus op geplande aankomsttijd. Ik waarschuwde Virginia en borg vlug al mijn spullen op. Het is van belang om voordat de trein het station binnenrijdt met alle bagage bij de deur klaar te staan om tijdig uit te kunnen stappen.

Samen met Virginia stond ik 5 minuten later op het perron van Villuparam en we wilden richting de uitgang lopen. De corpulente Indiër was ook uitgestapt en wees ons op de trein aan de andere kant van hetzelfde perron. Hij zei dat die treinover nu naar Pondicherry zou vertrekken. We hadden alleen geen plaatsbewijzen. Viriginia zou proberen nog aan kaartjes te komen terwijl ik op onze bagage lette. Ondertussen vroeg ik ook wat mensen of we eventueel tickets in de trein konden aanschaffen maar echt duidelijkheid kreeg ik niet. Ik begreep dat we de kaartjes in iedergeval in de stationshal (die zich via de hoge trappen, ver van ons verwijderd bevond) konden kopen. Virginia kwam teruglopen met dezelfde informatie en we twijfelden een minuut. Toen de trein heel zachtjes in beweging kwam knikten we tegen elkaar en stapten we de trein in. Virginia had er al een 18 uur lange reis op zitten, de trein en ik hoopte dat we in de trein zouden kunnen betalen. Dit stukje treinreis duurde een half uur en we vroegen aan een andere passagier hoeveel het kaartje kostte. 6 roepies, met een eventuele toeslag nog steeds spotgoedkoop. En hoewel dit geen lange afstandstrein was (geen airco, geen ramen, geen bedden) blijft de trein toch wel het comfortabelste vervoermiddel. We zaten in de eerste wagon en ik ging er van uit dat de conducteur zeker langs zou komen maar toen we het station van Pondicherry binnenreden was er niemand langs gekomen. We stapten de trein uit en liepen met een Indiër die ons aansprak naar de plek waar de autorikshaws stonden te wachten. We vroegen hem of we bijv. bij de stationschef nog konden betalen maar hij verzekerde ons dat dat niet nodig was. Wel verwachtte hij een kleine tip voor zijn begeleiding.

Virginia ging naar haar reeds geboekte hotel en ik nam een autorikshaw naar een hotel aan de boulevard. Helaas zat dat hotel al vol en ook de 2 volgende guesthouses hadden geen plek. Ik besloot naar het hotel van Viriginia te gaan in de hoop dat daar nog kamers vrij waren. Anderhalf uur later zat ik op de rand van mijn hotelbed. Het hotel had nog plek maar echt gelukkig was ik er niet mee. Mijn kamertje was heel klein, meubilair en sanitair oud en in slechte staat, de kranen in de douche werkten niet en het was er verre van schoon. Naast de lift lag allerlei afval en in de gang schalden de tv-geluiden van enkele hotelkamers. Ik merkte het al toen ik het hotel binnenstapte maar ik had niet echt heel veel keus. Ik was ook moe en wilde niet nog langer verder zoeken. Ik was blij dat ik een lakenzak en een handdoek in mij koffer had gestopt. Nadat ik me had opgefrist belde ik bij de receptie naar Maggy, een goede vriendin van Jesi die in Pondicherry woont. Jesi had me haar nummer gegeven zodat ik haar kon contacten wanneer ik in de stad zou aankomen. De man van Maggy, Chinna nam op, nodigde me uit naar hun huis te komen en we spraken af dat hij me morgen om tien uur zou ophalen. Na het telefoongesprek nam ik een autorikshaw naar het schijnbaar enige wifi-internetcafé in de stad.

Pondicherry, een superdruk stadje, ontzettend veel verkeer met meer en harder geclaxonneer dan ik ooit gehoord heb. Een toeristentrekpleister dus veel toeristen, Franse straatnamen, Franse restaurantjes, een boulevard en vele ashrams.

Ik was blij dat ik weer even online kon, om mijn verhalen te posten en mijn email te checken. Het was een klein e-café, met snelle verbinding en ondanks de airco veel muggen , ik liep met nieuwe muggenbulten na een uur weer buiten. Het was inmiddels tien uur en ik had geen zin meer om ergens te gaan eten. Op mijn kamer maakte ik wat soep (ja, ook die waterkoker komt goed van pas) en at ik de laatste koekjes die Tilly voor me had gekocht. Het vooruitzicht morgen op zoek te gaan naar een goed hotel en de ontmoeting met Maggy en Chinna deed me goed. Wat is het toch fijn zoveel vriendelijke, lieve en hulpvaardige mensen te ontmoeten. En hoewel mijn hotelkamer hier niet te vergelijken was met allle andere plekken waar ik heb geslapen kon ik toch genieten. Van alle ervaringen en van alle ontmoetingen, van alles wat er op mijn pad komt.

Ik had goed geslapen en wachtte rond kwart voor tien in de rumoerige 'lobby' van het hotel op Chinna. Ik had dit keer al mijn waardevolle spullen in mijn rugtas gedaan, durfde voor het eerst niets in de kamer achter te laten. Chinna kwam 5 over tien aan en we reden op zijn motor naar zijn appartement waar hij met Maggy en dochter Aggy (9 maanden oud) woont. Tijdens de rit vertelde hij dat Jesi's zwager en ook een Franse gast bij hun op bezoek waren. Het appartement was klein maar knus ingericht. Maggy had een ontbijtje (Dal met puri) voor me wat heerlijk smaakte. Ik had best wel trek na het sobere maatje van gisterenavond. Het was meteen gezellig en Chinna wilde me helpen een ander hotel te vinden. De Franse gast, Rita uit Rennes, bleek ook geadopteerd en vertelde in het kort dat ze haar familie had teruggevonden. Ze was net aangekomen uit Salem, samen met de zwager van Jesi. Hoe haar verhaal precies in elkaar zat zou ik later horen. De kleine Aggy was een schatje, een beetje verkouden op dit moment en op een leeftijd waar ze veel wilt maar nog weinig kan, een beetje onrustig dus. Nadat we wat foto's hadden bekeken vertrok ik met Chinna en Rita om een geschikte kamer te vinden voor de komende dagen. We slaagden bij het tweede hotel van onze keuze, ze hadden een kamer beschikbaar én het zag er heel schoon en comfortabel uit. Mijn hotel bevond zich heel toevallig slechts een paar honder meter van het andere hotel. Maggy had me ook uitgenodigd voor de lunch, ik besloot mijn bagage eind van de middag over te brengen.

 wordt vervolgd...