Vervolg dag 22-25 Pondicherry

de lunch smaakte heerlijk en nam met al ons gepraat de hele middag in beslag. Tegen vijven nam ik een autorikshaw en wisselde ik van hotel. Ik installeerde me in mijn nieuwe kamer en liep daarna naar Nilgiris, een wat modernere supermarkt waar ze ook vele Westerse producten verkopen. Ik kocht wat flessen water, wat snackjes en ik kon het niet laten ook hier vandaan wat Indiase kookproducten mee te nemen. Ik hield me wel in want ik zou het tenslotte allemaal moeten meeslepen. In Delhi zou ik de laatste inkopen doen, zoveel als in mijn bagage zou gaan passen.

Die avond at ik heerlijk rustig op mijn kamer, ik vond het wel lekker om na al die weken even bij te komen in Pondicherry. De roomservice was ook hier prima, ik had babycorn pepper fry met rijst genomen en dat smaakte lekker.

De volgende ochtend, vrijdag, had ik met Rita afgesproken te gaan lunchen en daarna zou Maggy zich bij ons voegen om te gaan shoppen (een mooie salwar voor mij vinden). Om half 12 kwam Rita naar mijn hotel en voor die tijd had ik nog even wat tennis-Australian Open op mijn kamer gekeken. Helaas lag Kim Clijsters er al uit, begreep ik.

Rita en ik dronken een fruitcocktail bij Le Promenade, een van de luxere hotels van Pondicherry. Rita vertelde over haar zoektocht, 5 jaar geleden begonnen, meerdere keren haar geboorteplaats Pondicherry bezocht en stap voor stap meer informatie verkregen. Ze was geadopteerd vanuit een weeshuis in Pondicherry toen ze 2 was. Ze had slechts haar voornaam en enkele brieven waarin stond dat ze nog een biologisch zusje zou hebben. Door haar meerdere bezoeken aan Pondicherry kwam ze er achter dat ze uit Salem kwam en had ze uiteindelijk haar hele familie terug te weten vinden. We wisselden onze ervaringen en ik was erg blij voor Rita dat ze met deze zoektocht meer rust had gevonden.

Ik vertelde haar dat mijn weerzien met mijn geboorteplaats een jaar geleden en deze vakantiereis in Zuid-India, Kerala en Tamil Nadu me ook bijzonder goed deed.

We slenterden daarna over de boulevard en besloten in mijn hotel te lunchen. Het uitgekozen restaurantje zat namelijk vol en we hadden inmiddels teveel trek gekregen om te wachten. Het eten blijft me goed smaken, ik heb nog geen behoefte gehad aan Westers eten (behalve dan zo nu en dan een geroosterd broodje met jam bij het ontbijt).

Op mijn kamer dronken we nog een kopje thee en wachtten we op Maggy. Wij hadden buiten gemerkt dat het opvallend rustig was in dé winkelstraat en een paar Indiase dames wisten ons te vertellen dat er de avond er voor een winkelier vermoord was. De meeste winkels hadden hun deuren daarom die middag gesloten. Maggy stelde ons gerust dat dat de normale gang van zaken was (het sluiten van de winkels) en dat enkele winkels rond vijven weer open zouden gaan. Maggi wist natuurlijk goed de weg, na een uurtje waren inderdaad de meeste winkels weer open en vond ik 2 redelijk moderne salwars. Gezien ik zondagavond ook door Maggi en Chinna uitgenodigd was voor een bruiloftsreceptie had ik nu iets geschikters om aan te trekken.

Verder kocht ik nog een paar cadeautjes en hadden we veel lol.

Een unieke combinatie, De Indiase Maggy, de Frans-Indiase Rita en ik, Nederlands-Indiase. Het is erg bijzonder om te zien hoe Europees we zijn, Rita, een echte Francaise, een klein, pittig en energiek typetje. En ook zag ik al eerder in Pondicherry een meisje geadopteerd uit Italië, snel Italiaans pratend met vele felle handgebaren.

Rita draagt hier altijd een salwar kamis, ze vertelde me dat ze in haar Westerse kleding erg bekeken werd. Ze is, net als ik ook modebewust en draagt voor Pondi-begrippen hippere versies van de lokale kleding. Ik denk dat het niet heel veel uitmaakt wat we dragen, de mensen zien toch dat we er anders uitzien. anders lopen, anders gedragen. Ik ben er inmiddels wel aangewend al probeer ik lang oogcontact met de mannen wel te vermijden.

Maggy vertelde ook dat getrouwde vrouwen hier niet vaak zomaar alleen over straat lopen, het is not done en goedkoop om jezelf teveel te showen aan de vele mannen. Na het shoppen ging ik terug naar mijn hotel en at ik een klein snackje. Ik was ontzettend moe en viel daarna snel in slaap.

Die ochtend daarna werkte ik mijn reisverhalen weer wat bij en postte ze 's middags bij hetzelfde internetcafeetje waar ik woensdagavond was geweest.

Ik slenterde nog wat door de grote winkelstraat, die er nu veel drukker uitzag dan gisteren. Druk verkeer, alle winkels waren open en vele verkopers waren met hun koopwaar voor de winkels neergestreken. Nu ik al een paar Indiase kledingsets had aangeschaft viel er verder niets te winkelen hier. De winkels waren weinig inspirerend en de enkele souvenirshops hier verkochten ook niet veel meer dan wat wierookstokjes en hippiekleding.

Met Rita had ik om zeven uur afgesproken om te gaan eten. Ik had van Olle (Varkala) de tip gekregen dat Le Dupleix een goede keuze zou zijn. Mijn hotel lag heel centraal, ook Le Dupleix lag niet ver van mijn hotel verwijderd en konden we. Rita had nog een vriend (Indiaas-Frans) uitgenodigd en met z'n drieën genoten we in de stijlvol en modern ingerichte tuin van het hotel. Heerlijk om weer even geen verkeer te horen en van de rust te kunnen genieten. Mijn hoofdgerecht Kingfish op Westerse wijze was lekker maar waarschijnlijk zijn ze ook in dit luxe hotel toch beter in de Indiase keuken.

Rita en ik liepen via de drukbezochte boulevard terug naar het hotel. Inmiddels was het natuurlijk donker en was er bijna geen verkeer meer op straat. Ik besefte dat ik nog niet eerder zo laat (half elf) op straat had gelopen en ik ervaarde het nachtleven. In de straat naar het hotel lagen meerdere mensen op de grond, soms bedekt met een dekentje. In de straat van mijn hotel lagen nog meer mensen, slapend op rikshaws en op de stoep. Het raakte me wel en ik besloot in mijn hotelkamer meteen een paar zakjes te maken met de meegebrachte weggeefartikelen en met wat kleding. Die zakjes zou ik dan de volgende avond aan enkele zwervers uitdelen.

Zondagmorgen liet ik het ontbijt op mijn kamer bezorgen. Ik had geen zin om in de sfeerloze en donkere ontbijtzaal te gaan zitten en vond het ook leuk om op TV het tennis te kunnen volgen. Eind van de middag maakte ik me klaar voor de bruiloftsreceptie. In mijn nieuwe outfit (ik was niet geheel ontevreden maar de juiste stijl en stof moet ik nog gaan vinden) toog ik in een autorikshaw naar Chinna en Maggy. Daar dronken we nog een kopje thee en kleedden zij zich ook allemaal om. Zelfs de kleine Aggy kreeg een suikerzoet jurkje aan. Maggy, Chinna en Aggy gingen op de motor (zonder helm, zoals alle motorrijders daar) en Rita en ik in een autorikshaw. Half door elkaar geschud omdat deze chauffeur niet echt smooth reed in de drukke avondspits kwamen we aan bij een hotel. Op een afgehuurde etage waren we getuige van een kort bruidsritueel, feliciteerden we het bruidspaar en aten we daarna ook weer een verscheidenheid aan gerechtjes op een bananenblad. Toch kon ik merken dat dit een simpelere bruiloft betrof, weinig versieringen, een korte, haastige ceremonie en minder aandacht voor details. Maar het was natuurlijk weer een interessante belevenis.

Na het diner (wat hier dus niet met alle gasten tegelijkertijd plaatsvindt -dit keer zouden er zo'n 300 komen- maar gewoon op moment van binnenkomst en wat per familie gemiddeld slechts een kwartier in beslag neemt) gingen we weer naar huis

Een vriend van Chinna en Maggy bracht ons met zijn auto naar hun appartement. Daar dronken we nog wat voordat ik afscheid zou nemen van deze lieve familie en Rita. Ik speelde nog wat met Aggy, het liedje en bijbehorende gebaren "Klap eens in je handjes, blij blij blij" werd door Aggy en haar ouders er gewaardeerd en zelfs op een filmpje opgenomen. Maggy wilde graag de tekst en zong na een paar keer oefenen het liedje aardig mee. Alleen de laatste zin(so fare die skeepjes forbaai) bleef lastig voor haar.

Weer had ik er nieuwe vrienden bij, wat een rijkdom. Terug in het hotel vroeg ik nog wat informatie op over mijn voorgenomen treinreis naar Chennai. De aardige receptionist vertelde me dat deze stoptrein er echter ruim 5 uur over zou doen. Ik had besloten morgen in Chennai meteen te willen doorvliegen naar Delhi. Chinna had me gewezen op de vele geannuleerde vluchten in Chennai en Delhi vanwege dikke mist op de luchthaven van Delhi. Ik kon daarom maar beter zorgen zo snel mogelijk in Delhi aan te komen zodat ik er op de geplande dag, 27 juni, in iedergeval zou zijn. De trein zou niet aansluiten met mijn vlucht en de optie met de bus liet ik weer voor wat het was. Ik regelde een taxi voor een acceptable prijs die mij in 3 uur rechtstreeks naar de luchthaven van Chennai kon rijden.

India, het blijft fascinerend, overal wat te zien. Tamil Nadu, minder groen dan Kerala, de wegen beter maar de woonomstandigheden langs de highway minder 'luxe'. Natuurlijk zag ik vanuit de auto slechts een fractie van het leven in de kleine dorpjes. Ik passeerde rieten verzakte hutjes meestal dichtbij water (slootjes), langzaam voortschuifelende gerimpelde, zwarte oude vrouwtjes met wit haar, schapenhoeders en kleine pick-up truckjes stampvol met mensen.

Om drie uur uur arriveerde ik op de domestic airport van Chennai. De grondstewardess van Jet Airwa ys gaf aan dat ik drie kwartier voor vertrektijd (17.05 uur) terug moest komen bij de counter en bevestigde dat er voldoende plek zou zijn. Daarna kocht ik wat eten en wachtte af in de hal. Om kwart over vier checkte ik zonder problemen in, het toestel starrte zijn motoren om vijf voor vijf en een kleine 3 uur later landde ik in Delhi.