Dag 29- 30 Delhi-Amsterdam

We vertrokken om half twaalf met de crewbus naar de luchthaven. Het toestel zou erg vol zitten (economy 363 passagiers en businessclass 25 passagiers) maar ik had gelukkig niets te vrezen. Het instappen van al die passagiers duurde aardig lang en ik ging als een van de laatste aan boord. Edward nodigde me uit om in de cockpit te komen zitten tijdens de start wat ik natuurlijk erg kon waarderen. Het blijft fantastisch, zo'n opstijgende Boeing 747. Vanuit het cockpitraam zag ik het verlichtte Delhi en India kleiner worden. Een kleine brok in mijn keel, wat een onbeschrijfelijk mooie ervaring was dit geweest.

De vlucht duurde 8 uur en ik had wederom genoten van de businessclassservice op het upperdeck. De collega's waren erg gezellig en geïnteresseerd in mijn verhaal en foto's maar na een aantal uur moest ik toch echt even mijn ogen dicht gaan doen. Ik was ontzettend moe en had nog ongeveer 3 uurtjes kunnen slapen voordat het ontbijt geserveerd werd. Om tien over half zes in de morgen landde ik op een regenachtig Schiphol.

Ik zou Marion opwachten in het bemanningcentrum dus ik liep na de landing op Schiphol meteen van boord om mijn koffer op te halen. Nu is het een voordeel dat je als businessclass passagier als eerste van boord mag maar meestal moet je daarna, net als de andere passagiers toch vaak lang op je ingecheckte bagage wachten. Het duurde inderdaad ook nu even voordat de bagageband begon te bewegen maar koffer nummer drie bleek al de mijne te zien. Wat een geluk weer! Bij de douane had ik niets aan te geven maar ze wilden toch even mijn bagage doorkijken. Ik had niets te vrezen al hoopte ik natuurlijk wel dat ze mijn lokaal gekochte Indiase producten goed zouden keuren. Het invoeren van verse producten, planten en vlees e.d is verboden, fabrieksverpakte producten zouden geen probleem moeten opleveren.

Gelukkig mocht ik zonder problemen doorlopen en liep ik in de regen snel naar het bemanningencentrum. Ik kwam bijna gelijktijdig met de crew aan en nadat ik iedereen had bedankt namen Marion en ik de bus. Alsof het zo moest zijn kwam mijn bus net aan toen we naar buiten liepen en nam ik afscheid van Marion (hoewel ik haar vandaag weer zou zien om een gedeelte van mijn bagage op te halen, al mijn spullen niet meer passend in mijn koffer). Twintig minuten later stak ik de sleutel in de voordeur van mijn appartement en na een warme douche stapte ik mijn bed in. Ik was weer thuis...