Dag 26-29 Delhi

(reisverslag vervolg dag 22-25 Pondicherry is inmiddels ook bijgewerkt)

Ik had besloten eerst naar het crewhotel Sheraton te gaan om te kijken of ze een kamer hadden voor een redelijke prijs maar helaas zat het hotel vol. Vervolgens nam ik een taxi naar een guesthouse aanbevolen door de corpulente man in de trein van Dindigul naar Villuparam. Het was inmiddels al half tien en een behulpzame portier van het Sheraton had het guesthouse gebeld om te checken of zij plaats hadden. Zo zou ik niet voor niets naar Connaught Place rijden, een centrale populaire wijk in Delhi waar het guesthouse zich bevond.

Delhi, een grote stad, maar nog steeds India. Veel verkeer, veel mensen, stoffig en chaotisch. Aan boord van het vliegtuig had ik al opgemerkt dat de mensen er hier anders uitzien. Ik wist wel dat de meesten mensen in Noord-India vele tinten lichter zijn en moderner gekleed. En de sikhs (tulband en baard) uit het noorden van India zag je in het Kerala en Tamil Nadu ook niet. Na ruim 3 weken in het zuiden kwam ik in een iets ander India terecht.

Mijn kamer was prima, het guesthouse had verder weinig sfeer. Toch betaalde ik hier per nacht (afgezien van mijn verblijf bij Nimmy & Paul in Cochin) het meest, stadse prijzen natuurlijk. Ik nam een warme douche en viel daarna meteen in slaap.

In Pondicherry had ik al vernomen dat het de 26ste Republic Day was en alle winkels en toeristische bezienswaardigheden gesloten zouden zijn. De volgende dag kon ik dus niet veel meer dan een beetje relaxen op mijn kamer en even internetten. 's Middags liep ik wel even naar buiten en merkte dat het opvallend rustig was. Ondanks dat er, behalve een redelijk hip koffietentje, niets open was had ik me deze wijk toch anders voorgesteld. Modernere gebouwen en meer luxe maar ook hier oogde het allemaal weinig inspirerend. Ik dronk een heerlijke cappucino bij het koffietentje en bekeek de binnenkomende stadse Indiërs.

In het guesthouse had ik gevraagd waar ik een goed hapje kon eten en mij werd het vegetarische restaurantje 4 deuren verder aangeraden. Omdat ik al bijna een maand lokaal had gegeten voelde ik mij totaal niet schuldig toen ik 2 deuren verder een M-maaltijd afhaalde...frietjes met mayonaise en chickennuggets.

Op mijn kamer peuzelde ik de vette hap op en keek de film (ik had wel 300 kanalen) 27 Dresses.

Dinsdag checkte ik om 12 uur uit maar kon ik mijn bagage in het guesthouse achterlaten. Ik had gepland om eind van de middag naar het crewhotel te gaan en daar de uurtjes door te brengen voordat Marion en de rest van de inkomende KLM-bemanning zou arriveren.

's Midags verkende ik Connaught Place, er waren veel Westerse winkels maar zoals al eerder aangegeven bleef ook nu alles open was een cosmopolitische sfeer uit. Een aardige tuktukdriver (die mij nog 2 zeer toeristische, dure winkels met tapijten, sjawls en ander Indiase souvenirs, liet zien waar ik totaal niet in geïnteresseerd was) vertelde me waarom er zoveel bouw-werkzaamheden waren op Connaught Place. In verband met de aankomende Commonwealth Games in oktober werd deze plek grondig aangepakt. Ik had hem gevraagd mij naar een supermarkt te rijden maar hij verzekerde me dat er geen supermarkt in de omgeving was. Mensen kochten hun levensmiddelen bij de kleine (ini) minimarkets of op de dagelijkse markten. Ik durfde het niet aan om onverpakte waren mee te nemen naar Nederland dus legde me er voor die dag maar bij neer.

In de buurt van mijn hotel had ik nog wel wat kleine Indiase cadeautjes kunnen vinden en haalde ik rond vijf uur mijn bagage op bij het guesthouse.

Een uur later, het was spitsuur maar ik genoot weer van alle hectiek en bedrijvigheid op straat. Het was een contrast maar een zeer aangename overgang toen ik voor de 2de keer arriveerde bij het luxe Sheraton. De portier nam mijn bagage in ontvangst en ik friste me even op in het toilet. Ik verkende het crewhotel en belandde in een gezellig gesprek met een verkoper (uit de Kasjmierstreek) van een van de boetiekjes in het hotel. Daarna nam ik een heerlijk koel biertje in de lobbybar en nestelde me in de lekkere fauteuil. Ik werkte mijn log een beetje bij, helaas mocht ik geen gebruik maken van het internet omdat ik (nog) geen inhouse-guest was. Het zou nog ongeveer 5 uur duren voordat de crew zou binnenkomen maar ik wist me wel te vermaken. Het hotel beschikte over meerdere restaurants en ik koos het restaurant met de Zuid-Indiase keuken. Ik had natuurlijk de afgelopen weken uitsluitend Zuid-Indiaas gegeten en was erg benieuwd hoe het hier zou smaken. De uitstraling was in iedergeval fantastisch, een smaakvol ingericht restaurant, goede bediening en mooi uitziende gerechten, zoals je in dit soort luxe hotels mag verwachten.

Ik koos een hoofdgerecht uit Andhra Pradesh, met garnalen en bestelde een glas Indiase witte wijn. Hoewel de gehele maaltijd hier even duur was als (gemiddeld) 2 overnachtingen in het zuiden, genoot ik met volle teugen. Ik kreeg een goed gevuld mandje met knapperige pappadums en 3 verschillende dipgerechtjes (de korianderdip was heerlijk) erbij geserveerd. Mijn hoofdgerecht was ontzettend lekker maar, voor het eerst, té heet. De saus van de garnalen was echt te heftig. Met wat curd (kwark) erbij en de currysaus vermijdend smaakte het me gelukkig erg goed.

Daarna heb ik in de lobbybar de resterende tijd doorgebracht. Wat gelezen, Federer-Davydenko gekeken en een kopje jasmijnthee aangeboden gekregen door de lobbybar-gastheer. De crew kwam midden in de nacht aan en ik was erg blij toen ik Marion zag. Ook stelde ik me meteen aan de rest van de bemanning voor, de gezagvoerder bleek Edward te zijn. Ontzettend leuk want ik ken Edward goed, de laatste keer dat ik met hem werkte was op Europa, naar Venetië, toen ook mijn moeder meeging. De aardige senior purser en Edward verzekerde me meteen dat ik zeker mee zou komen naar Amsterdam. Een heerlijk gevoel.

Marion en ik besloten niet meer te gaan borrelen en praatten gezellig bij op de comfortabele hotelkamer. Daarna viel ik als een blok in slaap.

De volgende ochtend, mijn laatste ochtend in India, namen we het a la carte ontbijt in het restaurant en vertelde ik Marion mijn vele belevenissen en liet enkele korte filmpjes zien die ik met mijn fotocamera had gemaakt. Wat had ik toch een bijzondere ervaringen meegemaakt! Na het ontbijt wilden we allebei even wat internetten en daarna liepen we naar een shoppingmall naast het hotel. Het Sheraton lag naast o.a. het Hilton in een wat meer business-like area. De mall was dan ook zeer westers en hoewel ik het prettig vond om weer de gewende (en verwende) luxe te mogen ervaren was het ook wel een vreemde gewaarwording. Ik voelde dat ik door het weerzien met een KLM-crew, met Marion en met deze weinig-Indiase omgeving al weer een beetje naar huis aan het gaan was. Heel fijn om weer naar Nederland te gaan maar ook ontzettend jammer om dit ongelofelijk mooie en bijzondere land weer te moeten verlaten.

Marion en ik namen een uitgebreide manicure-pedicure behandeling in de shoppingmall, ook weer een hele belevenis. Er stonden soms wel 5 of 6 medewerkers om ons heen, de muziek zo nu en dan keihard, een jongen behandelde de voeten, een meisje behandelde de handen. Ik had een chocolate treatment (massage met chocolade) genomen en Marion een hotstonebehandeling. Mijn voeten hadden tijdens deze reis natuurlijk best wat te verduren gehad dus ik was erg blij toen ik met mooi gelakte teen- en vingernagels de salon verliet.

In het hotel vroeg ik nogmaals naar een supermarkt en het bleek dat er eentje in de mall zat. Enthousiast liepen we terug en was ik dolgelukkig toen ik mijn overige gewenste Indiase boodschappen in de goed uitgeruste supermarkt vond. Omdat Marion voor de terugvlucht nog een paar uur wilde slapen gingen we daarna wat eten. Het hotel had ons ook een adresje gegeven waar we goed Indiaas konden eten. Met de tuktuk (hier in het noorden noemen ze een autorikshaw, net als in Thailand TukTuk) reden we door kleine drukke straatjes, met vele fruitmarktkraampjes. Het algemene straatbeeld van Delhi viel me (tot nu toe) overigens ontzettend mee. Ik had het door de verhalen (armoede, zichtbaar leed) van anderen extremer verwacht.

Het restaurantje viel me helaas een beetje tegen, wel schoon maar een uitstraling van een kantine en ze serveerde de dinergerechten pas vanaf zeven uur. We konden nu alleen wat dosas (hartige flinterdunne pannekoeken met bijbehorend waterig groenten- of linzengerechtje) krijgen. Nu had ik die dosas nog maar weinig gegeten maar ik was er niet zo dol op. En ik had Marion graag met mijn favoriete gerechten willen laten kennismaken. Toch smaakte het uitgekozene ons wel en hadden we in iedergeval iets gegeten. Terug in het hotel besloot ik ook de 3 resterende uurtjes te gaan liggen maar ik kon helaas de slaap niet vatten. Met hulp van de grote kop cappucino 's middags en de vele gedachten die door mijn hoofd gingen (de ervaringen en de ontmoetingen in India, de nog in te pakken koffer en het vooruitzicht morgen weer thuis te zijn) bleef ik klaarwakker.

Opeens realiseerde ik me dat ik ook nog even in de sjalenshop had willen kijken en bedacht me dat ze misschien nog open waren. Een uur voordat de wekker zou gaan sloop ik zachtjes de kamer uit (ik wilde Marion tenslotte niet wakker maken) en nam de lift naar beneden. Het boetiekje van de verkoper waarmee ik die dag daarvoor had gesproken had zijn deuren al gesloten maar het andere winkeltje was nog open. Na het zien van enkele sjaals had ik mijn keuze redelijk snel gemaakt. En na ook weer een gezellig gesprekje met de verkopers kwam ik met prachtige sjawls terug op de hotelkamer.

Marion stond inmiddels onder de douche en ik pakte mijn koffer opnieuw en voor de laatste keer in.

Een uur later stonden we beiden fris gedoucht en vrolijk in de hotellobby waar de andere crewleden ook stonden te wachten.