Dag 18-21 Lakeside vervolg

...Verse ananas, cornflakes, toast met marmelade, eieren geserveerd naar keuze en Engelse of Indiase thee. De avond er voor hadden Dorinda en Peter me uitgenodigd voor een bruiloft waar zij die maandagmorgen heen zouden gaan. Een echte Hindu-wedding in Dindigul, dat zou ik natuurlijk niet willen missen. Na het ontbijt reden we met de auto naar Dindigul. Peter liet zien dat hij al aardig gewend was aan de Indiase 'weg-gebruiken'. We kwamen aan bij een groot hoog gebouw waar vele gasten stonden. Een rode loper, ballonnenbogen en slingers versierde de trap die toegang gaf tot de feestzaal.

Het bruidspaar was net naar binnen gegaan en onderging talloze bruidsrituelen op een bloemversierd podium in de grote zaal. Er zaten honderden gasten, de ceremonie was te volgen op televisieschermen. Er was een professionele film- en fotografieploeg die de beelden meteen voorzag van special effects. Dorinda legde beknopt uit welke rituelen er allemaal de revue passeerden en ik was verrast door de grootse aanpak van deze bruiloft. De bruid was volgens Dorinda vrijwel zeker uitgehuwelijkt. Er speelde ook een live-band, passende Indiase muziek knalde uit de luidsprekers. Nadat alle rituelen plaats hadden gevonden en de familie hun blessings aan het kersverse paar had gegeven gingen wij ook in de rij staan.

Het paar zag er ontzettend kleurrijk en feestelijk uit, het haar van de bruid schitterend gedecoreerd met geregen bloemen en haar sari opgeluisterd met vele gouden sieraden. Ik viel natuurlijk ontzettend uit de toon, met mijn Westerse look (voor deze gelegenheid wel een lange broek en top met lange mouwen, sieraden, een vrolijk sjaaltje en wat make-up). Alle vrouwen droegen feestelijke sari's, zelfs Dorinda had een sjieke salwar kamis aan (kuitlange top met broek en bijpassende shawl). Ik was al van plan om zo'n dergelijke set te gaan kopen maar had tot nu toe nog niet echt de tijd genomen. Toch merkte ik dat de familie het een eer vond dat er ook buitenlandse gasten waren en iedereen was erg vriendelijk en vrolijk. Aangekomen bij het bruidspaar deed ik de Namaste-groet en gaf hen ook een hand. Daarna mocht ik hen ook zegenen door een beetje talkpoeder op mijn duim aan te brengen op het voorhoofd van de bruid en bruidegom. Erg bijzonder. Het was geen enkel probleem om daarna ook nog een foto te laten nemen van mij met het bruidspaar. Vervolgens werde we uitgenodigd voor een lunch, in een weinig feestlijke zaal, beneden in het gebouw. Voor Indiërs is eten een belangrijk onderdeel, dus ook voor hun gasten, of dit nu bij iemand thuis is of op een groot feest zoals deze bruiloft. We namen plaats aan een lange rij tafels waar per persoon een bananenblad was neergelegd. met een beetje mineraalwater moesten we ons blad schoonmaken (het was al schoon maar dat hoorde erbij). Vervolgens kwamen er wel tien mensen langs met schalen en emmers met verschillende gerechtjes. In een rap tempo werden de goed uitziende gerechtjes, waarvan ik het merendeel inmiddels kon herkennen, op ons bananenblad geserveerd. Natuurlijk was er geen bestek en aten we (inmiddels al aardig gewend) met onze rechterhand. Ik vond het een bijzonder moment en de Indiërs vonden het vermakelijk ons zo te zien. Het eten was verrukkelijk en van zeer goede kwaltiteit. En zodra het blad wat leger scheen te raken kwamen ze het aanvullen totdat we aangaven echt genoeg te hebben gehad. Afsluitend met een ijsje (volgens Dorinda kon dat daar wel) kregen we bij de uitgang nog een klein tasje mee met een kokosnoot en Indiase pepermuntjes.

Na deze geweldige ervaring reden we door het stadje en kreeg ik een completer beeld van India. Dindigul, heel wat anders dan Kerala en zelfs Madurai. Nog stoffiger, hectischer en armer. Het verkeer in de kleine straatjes van het centrum voornamelijk (in deze volgorde) karren met de hand geduwd of getrokken, rikshaws, motorfietsen, autorikshaws en een enkele auto. Dorinda en Peter moesten nog wat boodschappen doen en ik vond het geweldig om te zien waar zij hun inkopen vandaan halen. de vismarkt was bijzonder, heel wat anders dan in Cochin. Op een smerig pleintje waar een paar stalletjes stonden, eentje verkocht schapenkoppen, ze lagen netjes op een rijte, kochten Dorinda en Peter hun vis. De verse vissen werden belaagd door vliegen en lagen niet op ijs. Toen Dorinda 2 grote vissen had uitgekozen maakte de verkoper ze schoon. Al het afval viel op de grond, voor zijn blote voeten waar al een hele berg visafval lag. Ik had wel mijn bedenkingen, het Britse stel leek het de normaalste zaak van de wereld te vinden.

De vis werd gelukkig wel op ijs in een koelbox vervoerd en ik was erg benieuwd hoe de vis uiteindelijk op mijn bord zou komen die avond.

Die middag waren er nieuwe gasten gearriveerd, een Nederlands echtpaar Greet en Frits (gepensioneerde huisartsen). Samen met hen heb ik, na een relaxte middag op mijn veranda een borrel gedronken en gezellig gegeten. De vis, in zijn geheel gebakken in combinatie met lemonrice smaakte goed! Voordat ik naar bed ging had ik mijn kamer weer geïnspecteerd op ongewenste bezoekers en kon ik gerust gaan slapen.

Dinsdagmorgen, na weer een heerlijk ontbijtje op de veranda omringd door de mooie omgeving ging ik samen met het Nederlandse stel en Dorinda naar Dindigul. Ik had Dorinda gevraagd of ik haar wellicht mocht vergezellen naar de vegetablemarket en zij bood ook aan naar een winkel te gaan waar ze kleding (Indiase, voor mijn salwar kamis-set) verkopen. Dat leek me natuurlijk ontzettend leuk, Greet had er ook wel oren naar en vandaar dat we uiteindelijk met z'n vieren gingen. Het was wederom een ervaring om het leven in Dindigul te zien, we schoten mooie plaatjes en ik genoot van de verse, bijzondere lokale groenten op de vegetablemarket. Bij de kledingshop was ik echter niet geslaagd, de ready-to-wear artikelen kwamen totaal niet in de buurt bij wat ik zocht. Hoewel ze letterlijk alles uit de kast trokken had ik als snel door dat ze mijn stijl (zoals Dorinda het formuleerde sophisticated) niet verkochten. De meeste winkels verkopen namelijk Indian Ethnic-style (met vele borduursels, pailletten) en ik zocht Indian-Western-style ( stijlvol, naturel en simpel). Ik zou waarschijnlijk beter zelf de stof en het gewenste model kiezen om het naar mijn zin te maken. Of ik zou wellicht kunnen slagen in Chennai of Delhi waar de Westerse invloeden meer aanwezig zijn. Ondanks dat ik geen nieuwe outfit had gevonden had ik genoten van deze ochtend.

In Tamil Nadu is het gelukkig iets minder warm en vochtig dan in Kerala. Daardoor is het overdag (tussen elf en vijf uur) beter vol te houden. De lunch was deze middag licht en gezond en het Nederlandse stel vertrok daarna voor een excursie. Hoewel het me interessant leek, wilde ik liever relaxen en genieten van de stunning views van Lakeside.

Mijn laatste avond hier werd gevuld met een lekkere vegetarisch maaltijd en fijne gesprekken met Greet & Frits op het dakterras. Er waren die avond 8 nieuwe gasten gekomen maar wij waren blij met ons private dinner on the rooftop.