Dag 16-18 Madurai

Donderdagmorgen genoot ik voor de laatste keer van het ontbijt met uitzicht op de turquoise kleurende zee. De regen van gisteren had weer plaats gemaakt voor een heldere blauwe lucht met enkele wolkjes en warme zonnestralen. Nadat ik had uitgecheckt en nog een paar foto's had genomen bracht manager Shine ons (Didier, Georges en ik) om 12.00 uur naar het treinstation. Ik kocht de treinkaartjes (het Franse stel sprak minder goed Engels dus zij lieten de organisatie graag aan mij) en vervolgens namen we plaats in de schaduw op perron 1. Onze trein van Varkala naar Trivandrum vertrok om 14.00 uur (aankomst 15.00 uur in Trivandrum) en onze trein naar Madurai zou om 16.20 uur vertrekken (aankomst 23.00 uur in Madurai). Dit werd dus een lange dag wachten en 'treinen'. Na een uur wachten verplaatsten we ons naar het perron (Georges hielp me met mijn koffer de trap op en af) waar onze trein zou arriveren. De trein had vertraging en kwam uiteindelijk om kwart voor 3 het station binnenrijden. Op onze tickets stond geen wagonnummer en we namen kort de tijd om te kijken waar we het beste in zouden kunnen stappen. Voor mijn gevoel duurde dat nog geen 2 minuten. Op het moment dat we besloten een willekeurige wagon in te willen stappen kwam de trein in beweging...!

...Ik stond perplex, op het min of meer verlaten perron en ook de Fransen waren étonnés. Een moment dacht ik dat het niet waar kon zijn, dat de trein (zomaar )zonder ons was weggereden. En toen beseften we ons ook dat het inmiddels bijna 3 uur was en onze trein in Madurai in niet minder dan 1 uur en 20 minuten zou vertrekken. Uit het niets was daar op eens een taxichauffeur die ons wel in een uur (?) naar Trivandrum kon rijden. We konden eigenlijk niets anders dan het er op wagen, we wisselden nog snel onze gekochte tickets in, we kregen de helft van het bedrag retour en snelden ons de taxi in. De chauffeur deed zijn uiterste best, als je mijn taxiverhaal van Alleppey naar Varkala hebt gelezen dan begrijp je dat het een nog spectaculairdere rit betrof. De eerste minuten was ik een beetje onrustig, niet door de rijstijl van de chauffeur maar of we onze trein wel gingen halen. Niet lang daarna kon ik het loslaten, we zouden wel zien.

Om iets over vier arriveerden we bij het station van Trivandrum en terwijl Georges en Didier de bagage uitlaadden rende ik naar de ticketcounter om te vragen van welk perron onze trein zou vertrekken. We haasten ons, weer via trappen, naar perron 4 en hadden besloten de eerste 3AC wagon in te stappen, we lieten de trein tenslotte niet nogmaals zonder ons weggaan. We vonden vrij snel, in de 3de wagon onze plaatsen en slaakten een zucht van verlichting. Het was toen kwart over vier en de trein vertrok stipt om 16.20 uur.

De indeling van de wagon was dezelfde als die van de sleeperclass, met het verschil dat de banken/bedden iets comfortabeler waren en natuurlijk de AC (airco). De wagon vertrok half vol en gaandeweg de reis stapten er steeds meer mensen in. De reis zou 6,5 uur duren. In het laatste gedeelte van onze wagon zat een Australische familie waar ik een tijd mee had gepraat en Didier en Georges probeerden zo nu en dan ergens in een tussenstuk een sigaret te roken. Omdat we door de gemiste trein geen tijd meer hadden wat eten en drinken in te slaan was ik naarstig op zoek naar water. Helaas kwamen er weinig verkopers voorbij en vroeg ik een Indiër tegenover ons waar ik water zou kunnen kopen. Hij wist me te vertellen dat er op het volgende station drank en voedsel te verkrijgen was en dat de trein lang genoeg stil zou staan. Dat ik de trein uit zou moeten vond ik een minder prettig idee, ik zag mezelf al staan, weliswaar met 3 flessen water en wat eten maar in mijn uppie op het perron van who knows where... Didier en Georges lagen inmiddels te rusten op hun uitgeklapte bedje en met het vertrouwen wat de hulpvaardige Indiër me gaf besloot ik toch te gaan. Wij bevonden ons echter aan het begin van de trein, toen we stopten bevonden de stalletjes zich een eind terug. Het moment dat ik op het perron stapte voelde ik me ongemakkelijk en rende hard naar het eerste stalletje. Het was daar inmiddels erg druk, iedereen wilde wat kopen en de minuten vlogen voor mijn gevoel voorbij. Ik hield de trein goed in de gaten, de Indiër uit onze wagon kwam ook aangelopen en zorgde dat ik de aandacht kreeg van de verkoper. Ik kocht 3 flessen water en 3 zakjes chips (de hot meals waren al uitverkocht) en liep snel, samen met de Indiër terug richting onze wagon. Op het moment dat we onze plaatsen innamen en ik een eerste slok water dronk kwam de trein weer in beweging. Nadat we ons avondmaal, bestaande uit chips en enkele gefrituurde snacks (gekocht in de trein) hadden opgepeuzeld ging ik ook even liggen. Het viel me op hoe comfortabel dat eigenlijk was, dit zit/slaapsysteem zou ideaal zijn aan boord van en vliegtuig. De reis verliep verder erg vlot en we arriveerden zonder vertraging om 23.05 ur in Madurai. Het die ochtend per telefoon geboekte hotel lag dichtbij het treinstation, toch namen we een taxi voor het gemak. Nadat we hadden in gecheckt wenste ik Didier en Georges een goede nacht, ik was erg moe en dook na een douche meteen m'n bed in.

Madurai, een stad met 3 miljoen inwoners, de volgende dag (vrijdagochtend) ondervond ik dat ik in een ander India beland was. Hoewel dezelfde drukte en hectiek op straat zag ik nog meer chaos, en vervuiling en minder kleur, alles leek onder een laag stof te zitten, wat ook zo was. In de ochtend mailde en belde ik wat rond, o.a. naar het St. Joseph Hospital in Guntur om Jesi te kunnen bereiken. (Jesi is een van de zusters die ik ontmoet heb in het ziekenhuis van Guntur en zij werkt sinds 6 maanden in een ziekenhuis in Madurai. We hadden voor mijn vertrek enkele malen emailcontact en ik was meer dan welkom om haar te bezoeken.) In India had ik via mail echter niets meer gehoord en ik had geen verdere gegevens dus ik was niet zeker of ik haar nog zou kunnen ontmoeten. Ik had namelijk ook al besloten zondag weer verder te reizen, niet te lang in deze, uitgezonderd de fameuze Hindutempel, weinig interessante stad te verblijven.

's Middags bezocht ik samen met het Franse stel de Sri Meenakshi Temple. We kwamen er 's ochtends achter dat we precies tijdens Pongal aangekomen waren. 14 tot en met 16 januari, een groot festival in heel Tamil Nadu bestaande uit tempelrituelen, familiebijeenkomsten en het eren van dieren, waaronder koeien. Hierdoor was het extra druk in de stad en dus ook bij de tempel. Deze kleurrijke en typische Hindu-stijl tempel wordt door duizenden mensen (waaronder vele pelgrims) bezocht en ik was erg impressed toen ik de lange rijen bij de noord, oost, zuid -en westingang zag. We werden tijdens onze wandeling rondom het enorme tempelcomplex (de tempel zou pas om 3 uur haar deuren openen ) regelmatig aangesproken door verkopers en gidsen. We sloten ons uiteindelijk aan bij de ingang aan de noordzijde en werden toen verzocht onze schoenen bij een depot af te geven. Toen zag ik pas dat echt iedereen op blote voeten in de rij stond (niet alleen de wat onvriendelijk ogende groep pelgrims die ik al eerder had gespot, geheel gekleed in het zwart en op blote voeten). Zonder schoenen betraden we dus de tempel en het was indrukwekkend om al de bezoekers zo toegewijd en openlijk hun goden te eren. Een gids bood aan ons rond te leiden en daar waren we erg blij mee. Dit was een efficiente manier om het complex te bekijken en de uitleg verduidelijkte de belangrijkste aspecten van het Hindoeïsme.

Ne het bezoek aan de tempel kwam ik terug op mijn kamer en werkte mijn reisverhalen wat bij. Ik had om acht uur afgesproken met Didier en Georges in het restaurant op het dakterras te dineren. Zij zouden die avond met de trein richting Pondicherry reizen. Omdat ik 's middags niets meer gegeten had bestelde ik een klein hapje op de kamer ('Mushroom 65'-gfrituurde pittige champignons en garlic naan). Het smaakte me erg goed. Het restaurant op de 7de en tevens bovenste etage was voor Indiase begrippen sfeervol en er waaide een koel briesje. Het beloofde uitzicht op de tempel viel een beetje tegen, de tempel was nauwelijks verlicht en bijna onzichtbaar. We hadden heerlijk gegeten en Dider en Georges wilden voor mij betalen. Ik was invitée en ze wilden me op deze manier bedanken voor mijn hulp. Ik had helemaal niet het gevoel dat ik zoveel had gedaan voor hen? Ontzettend aardig van ze en ik verzekerde hen op mijn beurt dat ik ze de gemaakte tempelfoto's zou toesturen.

Nadat ik hen had uitgezwaaid keerde ik terug naar mijn kamer en las voor ik in slaap viel een aantal hoofdstukken uit mijn boek (Het Diner. Herman Koch).

De volgende ochtend werd ik om 8 uur wakker gebeld. Ik nam slaperig de hoorn op en het bleek Jesi te zijn. Ze had mijn informatie door gekregen van Sr. Jayaseela uit het ziekenhuis in Guntur. Ze vroeg of ik over een half uur klaar kon staan om opgehaald te worden. Ik maakte er drie kwartier van en nam een snelle douche en kleedde me aan. Ik at een paar getoaste broodjes met jam in de ontbijtzaal en wachtte in de lobby op Jesi. Rond half 10 kwam ze samen met Sr. Anthon Mary aan. Het bleek echter dat Jesi haar holidays (aantal dagen vrij) had en op het punt stond naar Salem (waar haar familie woont) te reizen met de trein. Ons weerzien was dus maar van korte duur. Jesi had wel geregeld dat ik met Sr. Anthon Mary het ziekenhuis e.d. kon bezoeken. Ik gaf Jesi nog snel de meegenomen foto's van Guntur en een armbandje als presentje. Jesi liep vanaf mijn hotel naar het treinstation en de chauffeur bracht mij met Sr. Anthon Mary naar het ziekenhuis. Het betrof een ziekenhuis, in de buurt van de luchthaven, wat nog maar 5 jaar in gebruik is. Het wit stenen gebouw bevond zich op een verlaten terrein en ook het verderop gelegen appartement-achtig gebouw waar Jesi samen met Sr. Anthon Mary en Sr. Florence woont zag er onbewoond uit. We dronken eerst een kopje thee en ik kreeg daarna een rondleiding in het ziekenhuis. Slechts een fractie van de ruimtes en instrumenten in gebruik doordat het patiëntenaantal nog zeer laag is. Het ziekenhuis doelt op de armere mensen uit de dorpen in de omgeving van Madurai maar kennelijk is de bekendheid of toegankelijkheid niet optimaal. Daardoor ook weinig personeel, 2 dames in de apotheek (het drukst bezocht door maar liefst 3 mensen), een dokter in zijn spreekkamer, een enkele verpleegster en 2 receptionistes. Ze waren allen erg vriendelijk en vonden het erg interessant om op de foto te mogen.

In het appartement had de hulp een lunch gemaakt. Net voor de lunch kwamen een priester, zijn zoon assistent-priester en ouders langs om Jesi te ontmoeten. Hoewel ze er dus niet was voelden zij zich vereerd mij te mogen ontmoeten en bleven gezellig mee eten. Na de lunch kon ik even rusten en liet Sr. Anthon Mary me samen met Sr. Florence eind van de middag nog een school/opleidingscentrum en bijbehorend terrein zien. Ook hier was het uitgestorven en viel er weinig te beleven.

Ondanks dat de zusters erg vriendelijk waren vond ik het erg jammer dat Jesi er niet was en was ik blij dat ik weer terug was in de stad. Ik besloot op het treinstation een kaartje te gaan regelen voor mijn treinreis a.s woensdag van Dindigul naar Pondicherry. Het scheen namelijk door het Pongal festival dat de treinen volgeboekt raakten en dan kon ik maar beter op tijd zijn. Bij het reserveringskantoor op het station kreeg ik echter al te horen dat alle treinen tot en met vrijdag vol zouden zitten. De man achter het loket beneden gaf me verder geen informatie en liep zelfs weg uit zijn kantoor. Op aanraden van de enige andere aanwezige (Europese) reizigers liep ik naar de afdeling op de 1ste etage. Daar vroeg ik weer een man achter een loket naar informatie en hij zei dat ik een formulier moest invullen. Hij was een stuk behulpzamer en binnen 5 minuten had ik een waiting list reservation. Daarna moest ik naar een klein kamertje waar de supervisor zat en hij zou mijn wachtlijstticket bevestigen (wat dus nog niet betekende dat ik een zitplaats had)

Wat een handelingen, het lijkt wel ipb-en...

De supervisor was ontzettend aardig en hij gaf me een redelijke kans voor die dag. Maar goed, ik zou het wel zien. Eerst mijn volgende bestemming Lakeside resort in Athoor, een klein dorpje vlakbij Dindigul.

Een rustig en klein homestay-resort aan een meer met veel wildlife (vogels) en stunning views, volgens hun brochure. Dit resort was me aangeraden door een reiziger in Allepey en ik was zeer benieuwd. Ik had in het hotel in Madurai een taxi geregeld aangezien het resort zich op een afgelegen plek bevond. De rit verliep volgens planning, alleen in het dorpje Athoor moest de chauffeur een paar keer de weg vragen.

Ik besefte me dat ik nu in het echte India waande, kleine dorpjes passerend waar de mensen aanzienlijk armer waren en leefden in voornamelijk hutjes. Het zou vele mooie plaatjes opleveren, rijdend en achter glas had het echter niet veel zin mijn camera pakken en dus genoot ik maar van de bijzondere taferelen. Het laatste stukje reed de taxi over een smal weggetje, het dorpje Athoor achter me latend. Uiteindelijk arriveerde ik via een zeer hobbelig zandpaadje bij de receptie van het afgelegen resort Lakeside.